Dziękuję!

Kochani! To dopiero mój 3 post, a już pod ostatnim było 14 komentarzy ( w tym jeden mój więc 13 :P ).

Jestem bardzo mile zaskoczona i niezmiernie wdzięczna. Dziękuję Wam, że w ogóle chcecie czytać i komentować moje wypocinki. Uwielbiam Was! :*

Wczoraj nie mogłam nic dodać, no i trochę nie miałam pomysłów. W sumie, dzisiaj też nie, ale po tylu komentarzach postanowiłam, że dodam :P

Taaaaaadaaaaaaaaaa :

Rozdział 2 :

- Eddieee! - krzyczałam widząc wsiadającego chłopaka do mojej wcześniejszej taksówki, żegnającego się z pozostałymi.

Nawet się nie obejrzał. Przytulił się po męsku z Fabianem, a później z wielką torbą wsiadał do taksówki.

Ja wciąż biegła, ale moich sił powoli zaczęło ubywać. Trudi zawołała jeszcze Eddiego! Pewnie chce wcisnąć mu jedzenie. Zyskałam czas. Choć nie miałam już w ogóle sił i tak biegłam. Nigdy nie wybaczyłabym sobie, że siedziałam sobie pod drzewem, a mój chłopak został wtedy porywany. Nie zważałam więc na nic i biegłam jak jakaś opętana. Ludzie wychodzący ze szkoły obcinali mnie wzrokiem, ale cóż. Policzę się z nimi później. Teraz najważniejszy jest Eddie. Nareszcie dobiegłam. Wyglądałam jak mokra, pokaleczona (nie zapominajmy o mojej ręcę ) kura... Albo skarpeta. Nieważne.

- Patricia... To ty? - zapytał Jerome

-Coś ty.. - odparłam

Wszyscy dziwnie się na mnie patrzyli.

-Pat.. ? - zapytała wreszcie Amber zauważając moją rękę

- Porwali mnie.. Tą taksówką. Ten taksówkarz... Boże gdzie Eddie?

- Trudi wciska mu jedzenie – odparła przerażona Nina

Nareszcie Eddie wyszedł. Od razu do mnie podbiegł

-Gaduło ? - wydusił z siebie

- Eddie! - krzyknęłam i przytuliłam się do niego – Matko, przepraszam. Zaplamiłam Ci całą koszulkę krwią..

- Co się stało? Właśnie miałem jechać do ciebie.. Do twojej ciotki! Co się stało?

- Ten taksówkarz.. Wywiózł mnie na jakieś pole. Powiedział, że jak będę szła prosto to będzie dom mojej ciotki. Nigdy u niej byłam, więc szłam. Idiotka.. A później.. Możesz sobie wyobrazić. Walnęli mnie czymś i porwali

- Ale... Dlaczego.? - szybko zapytała Mara

- Nie mam pojęcia..

- Taksówka! - dodała Nina

- Nie ma.- odparł Eddie. - odjechała. Zobaczył cię.

-Spotkanie Sibuny.. Obawiam się, że nie obejdzie się bez tego. - wyszeptałam, a jej członkowie przytaknęli.

-Patricia! - krzyknęła Trudi – Matko! Co ci się stało w rękę?!

- Nic takiego. Wpadłam do.... Do...

- Bagna – krzyknął Alfie

Szturchnęłam go łokciem. DO bagna? Matko... Nie wiedziałam, że mam takiego inteligentnego kolegę.. W bagnie pocięłam sobie rękę. Szkoda, że nie w kosmosie

- Alfie.. - powiedział Eddie.

- Do pielęgniarki! Natychmiast!

Odwróciłam się do przyjaciół i powiedziałam :

-Dobra, pójdę do tej pielęgniarki, więc za 10 min zebranie Sibuny u mnie, u Niny i Amber w pokoju, ok ?

- Idę z tobą. - powiedział Eddie, a ja nic nie odpowiedziałam tylko uśmiechnęłam się czule.

Szliśmy i milczeliśmy. Do pielęgniarki w sumie nie było więcej niż 5 min drogi, ale bolały mnie też strasznie nogi, przez szłam trochę w tyle. Zaraz oczywiście wyczuł to Eddie

-Gdybym wsiadł do tej taksówki.. Gdyby nie ty..

- Przez ciebie nie mogę chodzić, ani ruszać ręką. Gdyby nie ty, mogłabym sobie na przykład.. Pograć w karty z porywaczem, ale nie.. Eddison Miller musiał się wciąć. - uśmiechnęłam się próbując trochę rozerwać swoje i jego myśli

Uśmiechnął się i chciał wziąć mnie na ręcę.

- Nie, na pewno nie. Za ciężka jestem. - śmiałam się, ale nie mogłam nic poradzić. Coraz bardziej bolała mnie kostka. Zaczęłam strasznie kuleć. Musiałam sobie ją nadwyrężyć jak wychodziłam z tej piwnicy, albo kiedy szłam przez te pole.. Albo jak biegłam.. Kurde..

- Jasne, jasne. - uśmiechnął się, ale zaraz zobaczył jak coraz bardziej kuleję, więc wziął mnie na ręce.

Spojrzał mi prosto w oczy. Najpierw lekko odwróciłam wzrok, ale później spojrzałam na niego i do oczu napłynęła mi jedna lub dwie łzy. Staliśmy w połowie drogi do pielęgniarki.

- Co, nie masz siły mnie nieść? - próbowałam wyrwać nas z tego spojrzenia.

Nigdy nie patrzyliśmy się tak na siebie.

- Mam, ale pozwól chwilę mi się na ciebie popatrzyć.

- Nie ma szans. Najwyżej w drodze powrotnej. - spojrzałam na niego

Doszliśmy i weszliśmy do pielęgniarki. Rękę najpierw mi obmyła, później zabandażowała. Na szczęście zdarłam sobie tylko trochę skóry. Co do kostki, to tylko skręcenie, ale i tak mi wstawiła ją w coś podobnego do gipsu, ale jednak u pielęgniarki prawdziwego gipsu założonego nie będę miała. Mówiła coś, że lepiej do szpitala, ale byłam strasznie zmęczona i brudna więc wystarczyło mi tylko to. Wyszliśmy od pielęgniarki i Eddie znów wziął mnie na ręce.

- Zobaczymy czy będziesz mnie nosił w szkole – zaśmiałam się

- Nie wierzysz w to ? - uśmiechnął się – Wiesz , że cię kocham?

- Wiem. Ja ciebie też. Te wszystkie skręcenia i skaleczenia są dla ciebie. Gdybym Cię nie ostrzegła, nigdy bym sobie tego nie wybaczyła.

- Musisz odpocząć

- Muszę, to ja wam opowiedzieć o tym co ja od tego porywacza usłyszałam. Później się umyję i odpocznę. Okej ?

- Okej. - uśmiechnął się i lekko musnął moje wargi. Wreszcie dotarliśmy do szkoły. Kazałam mu się już nie wygłupiać, ale i tak wniósł mnie na górę. Przed drzwiami lekko postawił i weszliśmy. Wszyscy czekali. No tak, pewnie nam się trochę dłużej zeszło.

- Przepraszam za spóźnienie. - powiedziałam.

- Jasne. - uśmiechnęła się KT a później już wszyscy

- Opowiedz nam wszystko od początku.. - powiedziała Nina.

********

I koniec. Szczerze, długi ten rozdział :P Przyjmijcie go jako rekompensata za brak go wczoraj :P Dziękuję Wam jeszcze raz za wszystkie komentarze, mam nadzieję, że będzie ich jeszcze więcej. Będę czekała i czekała aż będzie ich chociaż tyle co ostatnio. Bardzo proszę Was ponownie jednak o trochę dłuższe, żebym wiedziała, czy w ogóle to czytacie.

Buziaki i do przeczytania potem :*

+ Kurcze, przepraszam, za taki dziwny wygląd tego rozdziału. Raz taki kolor, raz czcionka mniejsza, raz większa. Postaram się pisać kolejny rozdział od razu tu na blogu, bo kiedy piszę w programie, zapisuję, a potem kopiuje wychodzi takie dziwactwo i nie mogę tego zmienić. PRZEPRASZAM!