Kolejny rozdział. ;)

Witajcie wszyscy ponownie. ; )
Tym razem mamy kolejny rozdział, a nie nominacje. Gorąco dziękuję za tamte nominacje, ale jeszcze nigdy nie namęczyłam się tak w pisaniu postu, jak wczoraj. ; p Także.. Lepiej idzie mi pisanie rozdziałów. ;D
No i tak.. :
Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Liczę na jeszcze więcej pod tym i o dłuższe.. Jeśli możecie oczywiście. No i na końcu zadam jeszcze bardzo ważne pytanie, na które chciałabym oczywiście, żebyście odpisali. ; ) No aleee proszę Was o te dłuższe komentarze. Są dla mnie bardzo, bardzo ważne.
Ale na razie przejdźmy do rozdziału :
Dodam jeszcze, że dyskutowałam na temat końcówki z Łucją. Nie wiedziałam czy ją dać, czy nie, ale zrobiłam to dla Was  ; p No i Łucja też na tym przystała. ;  D





Rozdział 19 : 

- Nie wierzę. Po prostu nie wierzę! - krzyknęłam, bo zobaczyłam jak wszyscy z Sibuny przeszukują moje rzeczy.. Szuflady, łóżko, szafki, szafę.
- Patricia. - krzyknęła przestraszona Nina niechcący zwalając na podłogę mój pamiętnik... Który był bardzo ostrożnie i głęboko schowany. Tylko Nina wiedziała gdzie on jest.. No i Amber i Joy.
Do moich oczu naleciały łzy. Oczywiście nie pozwoliłam, żeby wypłynęły.
- Przeszkodziłam wam, co? - zapytałam i sięgnęłam po pamiętnik. - O ile wiem, to moje. - spojrzałam w oczy przyjaciółce, a ta spuściła głowę.
- To nie tak.. - zaczął Fabian
- Nie tak.. - powtórzyłam za przyjacielem. - Nawet ty Fabian?
Nastała cisza. Nikt się nie ruszył ani nic.. Nie wytrzymałam : 
- No co jest?! Gdzie jest ta wasza gorliwość, chęć znalezienia czegoś?! Może wam pomogę co..! Chcecie jeszcze coś przeszukać? Czy już wszystko daliście radę? A może w ogóle mnie, co? Może coś do spodni wzięłam, hmmm? Nie pomyśleliście. ? - niestety z jednego oka wypłynęła mi łza. Krzyczałam, patrząc po kolei na każdego z moich przyjaciół.. Byłych?
- My.. - zaczęła KT.
- Wy. - przerwałam jej. - Super. 
- Nie chciałaś nic zjeść? - zapytał zmieszany Alfie
- Nie było cię na żadnym posiłku, myśleliśmy.. - zaczęła Amber
- Myśleliście? A byłam przekonana, że nie umiecie myśleć. - mówiłam coraz bardziej pewniej, powstrzymywałam się od krzyku - No nie wiem, czy byście się wyrobili, jakbym poszła zjeść.. No co jest?! Już nagle nie chcecie nic robić?! - tym razem niestety krzyknęłam.
Z mojego pokoju zrobili burdel. Wszystko z szafek powywalane.. Nie mogłam uwierzyć, że to zrobili..
- Przepraszam. - wtrącił Eddie. - Przepraszamy.
Spojrzałam na niego zabójczym wzrokiem.
- Nie przepraszaj. - podeszłam do chłopaka - Z dnia na dzień coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że nie mogę Ci już nie wybaczyć. - z mojego oka poleciała kolejna łza. - Eddie... - powstrzymywałam się od całkowitego płaczu.
- To nie jego pomysł Patricio. - odezwała się Nina.
- Wiem. - nie spuszczałam wzroku z chłopaka. - Ale tu jesteś. - kolejne łzy zobaczyły światło dzienne, czy tam nocne.. - Wszyscy jesteście.. Pff, przyjaciele..
- Przepraszam Cię. - oczy Eddiego również się zeszkliły. - Ale wiemy, że coś przed nami ukrywasz. Nie mogliśmy czekać aż przyjdziesz.
- Nic przed wami nie ukrywam. - warknęłam i odwróciłam się do reszty.
- Rozumiem, że chcesz nasz chronić, ale jesteśmy zespołem.. - odezwała się Nina i spojrzała na mnie też ze łzami w oczach.
DLACZEGO WSZYSCY PŁACZĄ..?! Helloł.
- Zespołem?! - krzyknęłam, swoją drogą to dziwne, że Victor jeszcze nie przyszedł.. może go nie ma? W każdym bądź razie kontynuowałam - Czy zespół grzebie sobie w rzeczach? Do cholery, czego szukaliście?! - krzyknęłam jeszcze głośniej i rzuciłam z całej siły swoim pamiętnikiem o ziemię.
- Wskazówki.! - odkrzyknęła Joy - Jesteś moją najlepszą przyjaciółką! Tyle lat! Martwię się o Ciebie! Nie rozumiesz? Martwimy się, a ty znikasz na całe dni, Jake próbuje cię porwać, nie rozmawiasz z nami prawie w ogóle.!
- Nie mieszajcie się w to.  - warknęłam
- Czy ty w ogóle słyszysz to co mówisz? - odezwał się Eddie - Nie wiesz..
- Ile dla nas znaczysz. - zakończyłam za niego - Tandetny tekst nawet bez nutki prawdy. - skwitowałam.
- Patricio!  - krzyknęła Joy. 
- Co! - nie byłam jej dłużna
- Co się z tobą stało? Nie poznaje cię. Wystopuj z tą wrogością. Nigdy tak się nie zachowywałaś.
- To wszystko mnie już przerasta, okej? - spojrzałam jej prosto w oczy - Chcę was chronić, uratować. Ćwiczę całymi dniami.. Dzisiaj nie było mnie w szkole i potem na obiedzie i kolacji, bo ćwiczyłam. Kończę tylko jak już nie mogę wstać. Robię wszystko.. WSZYSTKO, żeby was ochronić. Wszystko co mogę... Ale walka się zbliża.. A ja. Ja nie jestem gotowa. Przegram.. Nie rozumiecie?! Przeeegram. - z moich oczu ulatywało coraz więcej łez. 
- Patricio.. - podszedł do mnie Eddie
- Nie. - odparłam szybko. - Jak mogliście to wszystko.. Jak mogliście mi nie zaufać?! Matko, z mojego pokoju zrobiliście zwykły chlew. Co ciekawe przeczytaliście w tym pamiętniku, huh?! - znowu zaczęłam krzyczeć. - Nie ma tam nic co mogłoby wam w czymś pomóc i was usatysfakcjonować.. - spojrzałam na Eddiego - Chyba, że to.. Że cię kocham. I nie wiem dlaczego.. - nie mogłam zapanować nad łzami, więc wybiegłam do łazienki..
Zamknęłam się i usiadłam na podłodze. Wciąż płakałam.. Ręce przyłożyłam do twarzy i całkowicie zapomniałam się w płaczu.. Po moim policzkach spływało milion łez. Nie wiedziałam co robić. Nie umiałam się opanować. Myślałam, że wyrwę sobie włosy. Moje ręce łapały je w garści i ciągnęły z całej siły. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić.. A najgorsze było to, że ciągle ktoś walił w drzwi.. Ktoś... Wiadomo, że albo Eddie, albo Joy, albo Nina.. Ale pewnie ten pierwszy.

*****
Miller walił w drzwi bez opamiętania. Przed chwilą miłość jego życia, która przez kilka dni cierpiała przez niego, krzyczała na niego i nie mogła z nim się w ogóle porozumieć, nie chciała go znać.. Wyznała mu miłość! Czuł, że musi coś z tym zrobić, bo inaczej straci ją na zawsze..

 Choć i tak niedługo do tego dojdzie.. Ale co mi tam.. Niech sobie tak myśli, biedaczek.
*****

- Patricio, otwórz. - zaczął do walenia dołączać krzyki
Czyli to on.. Wiedziałam.! Nie mógł mnie zobaczyć w takim stanie.. Chociaż, tak krzyczał, że normalnie musiałam go wpuścić. Inaczej na pewno przyszedłby albo Victor albo Trudy... I co by było.?! Chociaż, czy oni w ogóle są  w domu? Ehh, powtarzam się. Szybko przetarłam twarz, otworzyłam drzwi i ponownie usiadłam pod ścianą.
Eddie wparował cały zdyszany.
- Nie można tak było od początku? - zapytał.
- Zamknij drzwi. - spojrzałam na chłopaka, a on zrobił to o co go poprosiłam. Usiadł koło mnie.
- Wiesz, że to toaleta? - zapytałam po chwili
- Domyślam się. - odparł ze śmiechem
- Dla dziewczyn. - kontynuowałam.
Przestał się śmiać.
- Oj tam oj tam. - wymamrotał i oparł głowę o ścianę.
- Inni mogliby sobie pomyśleć, że.. No wiesz. - uśmiechnęłam się pod nosem
- Że mi na tobie zależy?  
Swój podbrudek położyłam na kolanach i patrzyłam się bez celu na drzwi.
- Interesujące drzwi.. - powiedział po chwili, a ja czułam jego wzrok.
- Taa. - mruknęłam po nosem. - Bardziej niż ty.
- Ejj, ej. - odwróciłam pytająco głowę  i spojrzałam na niego - Przestań. - powiedział z wyrzutem 
- Po co tu chciałeś wejść w ogóle? - zapytałam zmieniając temat
- Chyba musimy porozmawiać.
- Wiesz jak się kończą nasze rozmowy.. - mój wzrok znowu przeniósł się na drzwi.
- Wiem, ale muszę spróbować. Gaduło, możesz na mnie spojrzeć?
- Ostatni raz powiedziałeś do mnie gaduła. Nie wiesz jak mnie to wkurza..  - Spojrzałam na chłopaka i ponownie  mój wzrok przeniosłam na ścianę.
- Chyba lepiej będzie jak tu usiądę. - odparł i usiadł na przeciwko mnie zasłaniając drzwi. 
Zrobiło mi się jakoś dziwnie.. Krępowałam się? Bałam się spojrzeć mu w oczy. Odzwyczaiłam się. Kiedyś.. A z resztą nie ważne. Nie teraz. 
- Spojrzysz na mnie? - znowu zapytał
- Może.. - odparłam, ale mój wzrok tym razem był skierowany na podłogę
- Kiedy? Zamierzasz to zrobić jeszcze dzisiaj? - zapytał niby poważnie, ale wiem, że mówił to z nutką ironii.
- Postaram się. - spojrzałam na tego typa. Spojrzałam mu prosto w oczy i wszystkie wspomnienia wróciły. Do tego stopnia, że szybko mój wzrok przeniósł się na podłogę. Oczywiście nie chciałam, żeby wyszło na to, że jestem jakimś tchórzem, więc ponownie spojrzałam w oczy byłemu. - I?
- Patricio, daj mi ostatnią szansę.
- Eddie..
- Proszę Cię. - w jego głosie słychać było drżenie.
- Eddie.. - próbowałam coś powiedzieć, ale ciągle mi przerywał
- Zrobię wszystko. Przysięgam Ci, że nigdy cię już nie zranię.
- To rozmowa na dłużej. - powiedziałam z prędkością światła, żeby dał mi dokończyć.
- Nie wytrzymam bez ciebie. - odparł z przygnębieniem.
- Jest już późno.
- Patricio. - złapał mnie za rękę, lecz zaraz mu ją wyrwałam. Na jego twarzy malował się smutek. - Ile jeszcze mam udawać, że to co robisz jest normalne w tej sytuacji?!
- A nie jest? - zapytałam oburzona
- Nie jest. Spójrz na Jerome`a i Joy. Są razem.
- Chcesz ich porównywać do nas? - zapytałam nie wierząc - On jej nie okłamywał tyle czasu. - krzyknęłam.
Nastała cisza. Była bardzo krępująca.
- Kocham Cię. - spojrzał mi prosto w oczy.
- Ja ciebie też ośmiornico.. - powiedziałam dławiącym głosem dwa wyrazy.. Ośmiornico przeszło mi przez gardło dość gładko.
- Daj mi ostatnią szansę. 
- Nie umiem. - moje oczy się zeszkliły. Ponownie z resztą..
- W takim razie możesz mnie zabić, ale muszę to zrobić. - odparł i nachylił się nade mną.
Delikatnie dotknął swoimi ustami moich. Pocałował mnie! Nie wiedziałam co mam zrobić. Zamknęłam oczy i zanurzyłam się w tym pocałunku. Tak mi tego brakowało.. Nigdy wcześniej nie czułam takiego szczęścia z  powodu pocałunku... Kiedy oderwaliśmy się, z mojego oka wyleciała jedna łza.
- Powiedziałeś, że mogę cię zabić? - zapytałam. Tak wiem, tylko ja  w takiej chwili mogłam o to zapytać.
- Przenośnia. - powiedział szybko.
Uśmiechnęłam się, po czym na twarzy Eddiego również pojawił się uśmiech. 
- Ostatnia szansa, proszę Cię Patricio. - złapał mnie za rękę.
A ja... Nie wiedziałam absolutnie co mam zrobić! Czułam się tak dobrze, podczas pocałunku. Ale.. Czy umiem mu ponownie zaufać? 


No i co zrobi Pat? Jakieś przemyślenia? :*






No i macie rozdział. Szczerze, znowu jest dość krótki. Ale jakoś te tak mi wyszły. Nie jestem w stanie Wam powiedzieć czy kolejne będą dłuższe czy nie. A no i bardzo ważne jest też to, że wielkimi krokami zmierzamy ku końcowi. Kilka rozdziałów jeszcze. Myślę, że góra 5. Może i mniej, może i o jakiś 1 więcej czy coś, no ale tyle mniej więcej. No i teraz tak, nie wiem co zrobić. Pewna dziewczyna (Łucja) jak wiecie, pisze mi, abym pisała kolejną serię. A Wy co o tym myślicie? No kurczę ja sama nie wiem, jak to będzie z tymi rozdziałami i wgl. Dobra. Liczę na Wasze obiektywne, dłuższe komentarze.

Pozdrawiam.
Paulina,
Niunia xoxo