Krótki next.

Witajcie ponownie!
Tutaj znowu jaa. I znowu z dziwnym rozdziałem. Dlaczego dziwnym? Bo krótkim..
Tak.. Wiem, że pisałam, że może dodam dłuższy, ale jakoś znowu nie wiem o czym pisać, a pod ostatnim rozdziałem była bardzo duża liczba komentarzy, więc postanowiłam, że dodam ten next. Niestety wiele komentarzy składało się tylko z dwóch czy trzech wyrazów, z czego byłam bardzo zawiedziona.. Liczyłam na długie komentarze, ale się nie doczekałam.. No mam nadzieję, że teraz będzie inaczej..
Tęsknie Łucja, za Twoimi komentarzami na pół strony.. Mniej już normalny internet! ;[

Ten rozdział jest też z dedykacją dla Łucji, ponieważ natchnęła mnie do jego napisania. Gdyby nie ona, pewnie nie byłoby tego rozdziału.

Jeszcze jedna kwestia. Nie wiem nawet czy można nazwać to rozdziałem. Jak wiecie, każde moje rozdziały było długie, a ostatni i TEN ( ;[ ) będą króciutkie.. Postaram się kolejny dodać dłuższy, ale na pewno nie będzie to rozdział szybko.. No chyba, że będzie duużo długich komentarzy. ;)

Bez kolejnego zanudzania.. Rozdział kolejny. A no i nie chciałabym straszyć, ale możee niedługo będę zbliżała się do końca opowiadania.. Nie mówię, że kolejny rozdział to już koniec, ale.. No nie wiem, zobaczymy.
Na razie "rozkoszujcie się, hahahha " nowym rozdziałem, który jest baaardzo krótki.





Rozdział 17 :

Już NIC nie rozumiałam.. Co tutaj się dzieję..! Jake współpracuj  z Victorem? Albo.. Nadzieja?! WTF!

- Na co? - powtórzyłam, kiedy po dłuższej chwili nie otrzymałam odpowiedzi.
- Dowiesz się w swoim czasie. Idź na lekcje. - burknął
- Wiedziałam, że wreszcie będziesz mi kazał wyjść. - próbowałam uśmiechnąć się triumfalnie. - Ale zaraz.. Na lekcje?! Miałam być zwolniona z dzisiaj!
- Kto ci tak powiedział?
- Ty!
- Od kiedy przeszliśmy na T? - znowu się uśmiechnął. WTTTTTTTTTTTTTFFFFFFFFFFFFFF!
- Od dawna mówię do ciebie na t. - próbowałam wyjść z twarzą z tej sytuacji - Pan do mnie na T, ja do pana na T. Proste. 
- Na lekcje! Już!
- Miałam być zwolniona!
- Kłamałem.
- Ohh, serio..? - zapytałam z nutką ironii. - W takim razie się spóźniłam.
- Przykro mi.
- Ale to twoja wina Victorze. Przepraszam, ale nie będę słuchała wywodu nauczyciela, że nie było mnie na lekcji i tak dalej.
- Szkoda. - odparł wzruszając ramionami i siadając na krześle.
- Co! - krzyknęłam oburzona
- Do widzenia Williamson.
- Do widzenia - rzuciłam i wyszłam. - Rodenmaar. - dorzuciłam i zamknęłam drzwi.

Zbiegłam ze schodów, gdzie czekali na mnie : Nina, Amber, Joy, Fabs, Eddie. Hmmm. A co się stało z KT i Alfiem? Poszli do szkoły, beze mnie? Żałosne.. Pff. Nieważne.
- Co wy tu robicie? - zapytałam podchodząc do nich - Victor mówił, że poszliście do szkoły, czy tam nie wiem co..
- Jak widzisz czekamy na ciebie. - podszedł bliżej Eddie
- No nie mów. Myślałam, że ty to na KT, albo Victora. - powiedziałam z pogardą. - Taki trójkącik. Randka, czy co? 
Zrobił kwaśną minę.
- Okej.. - odezwał się Fabs. - Patricio, co chciał Victor?
- Gadał głupoty.. Pokłóciłam się z nim tylko i tyle.. - postanowiłam w ogóle nie mieszać ich w moje sprawy.
- Pokłóciłaś się z Victorem? - Amber zrobiła wielkie oczy
- Nie, z jego krukiem, wiesz? - spojrzałam na blondynkę. - A, kurde przepraszam cię Amber. Zapomniałam, że nie rozumiesz pytań retorycznych ani ironii.
- Dlaczego się z nim pokłóciłaś? - zapytał Eddie, wciąż zmieszany po moim ostatnim tekście skierowanym do niego
- Bo gadał głupoty geniuszu. - odburknęłam.
- Geniuszu? - zapytał z dumą.
- Taka tam ironia. - obcięłam go wzrokiem
- Chodźmy do szkoły. - powiedziała Nina, wiedząc co się święci.
- Taa i tak jesteśmy spóźnieni. - wtrącił Eddie
- Trzeba było nie czekać, nikt ci nie kazał. - znowu zwróciłam się do byłego.
- Nie o to mi chodziło.. 
- Widzisz, mówisz niezrozumiale. KT cię pouczy. Tylko uważaj, żebyście się znowu nie pocałowali.. Chociaż, rób co chcesz.
- Dosyć tego Patricio. - podniósł głos i chwycił mnie za nadgarstek. - My dojdziemy. - zwrócił się do reszty.
- Chodzi ci o ciebie i mnie czy ciebie i Kt? - znowu prowokowałam chłopaka
- Idziemy.. - powiedziała Joy i z resztą wyszła do szkoły.
- Ciebie i mnie. - odpowiedział, gdy przyjaciele zniknęli nam z oczu. - Teraz to już musimy porozmawiać, bo..
- Bo co?! - przerwałam mu. - Spóźnimy się do szkoły. - wymamrotałam i wzięłam torbę, po czym próbowałam uwolnić się od mocnego uścisku Eddiego
- W takim razie spóźnimy się też na kolejną lekcję. - odpowiedział
- O serio? Tak się przejmujesz moją edukacją? Rozumiem, ciebie już nic nie nauczy, ale może mnie coś natchnie.. - zaczęłam mówić z wyraźną pogardą. - Poza tym świetny pomysł, rozmawiać w domu, gdzie jest Victor. 
- Porozmawiajmy w takim razie tam gdzie ostatnio. - odpowiedział i pociągnął mnie w stronę drzwi
- Ostatnio?
- Wtedy kiedy powiedziałaś, że mnie kochasz. - odpowiedział i wyszliśmy na dwór. 
- Nie przypominam sobie. - ciągnęłam
Dociągnął mnie do ławki, gdzie ostatnio rozmawialiśmy, kiedy byliśmy razem... Wszystko mi się przypomniało.. Wtedy, myślałam tylko o jednym.
Wiedziałam, że jest moim całym światem, wszystkim.. A teraz..
Jak mogę być tak głupia i nadal to czuć?!
- I ? - zapytałam po chwili. 
- I nic nie czujesz?
- A co mam czuć? - zapytałam z pogardą - Pies gdzieś obok narobił i aż tak czuć?
- Tyle dla ciebie znaczą wspomnienia z naszego związku? Tyle co gówno psa? - zapytał z oburzeniem
- Wiesz co mi się rzuca z naszych cudownych wspomnień?! - krzyknęłam - Twoje cudowne słowa.. Czekaj jak to było..
- Patricio..
- Nie, czekaj. To było jakoś tak.. : Wtedy kiedy byłaś u cioci.. Ja z Kt.. Czy tam... My ... My pocałowaliśmy się.. " O tak..! Tak to było! - krzyknęłam.
Z oka Eddiego wypłynęła łza, którą szybko wytarł. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy. Rozpacz rozrywała mnie od środka. 
Nigdy tak się nie czułam.. Jak było mi źle szłam do Eddiego i przedrzeźnialiśmy się, czy śmieliśmy..
- Rozumiem, że cię skrzywdziłem, ale chcę to naprawić! - nie odrywaliśmy od siebie wzroku. Z każdym kolejnym wyrazem, wypowiedzianym przez Eddiego było mi coraz gorzej.
- Nie rozumiesz! Ile razy mam ci to powtarzać! Nigdy nie będziesz tego rozumieć, bo ja NIGDY cię nie zdradziłam! Nie rozumiem, jak możesz mieć czelność ze mną nawet rozmawiać.! Po prostu nie rozumiem! Złamałeś mi serce.. Czy jak to tam mówią puste blondynki w telenowelach po dziesięć tysięcy odcinków.! Nie zrozumiesz tego nawet jakbyś chciał. Nie jestem taka. I byłam wręcz pewna, że ty też nie jesteś..! A tu buum.. 
- Nie wiem dlaczego to zrobiłem, naprawdę. Kocham cię najbardziej na świecie.
- To takie głupie, że aż żałosne i śmieszne, wiesz? Kocham cię najbardziej na świecie, ale wiesz co, sorry, pocałowałem się z inną. Mam nadzieję, że nie będziesz zła, bo przecież jesteś moim całym światem.. Żałosne. - znowu krzyknęłam i używałam coraz głośniejszego tonu.
- Przestań, wiesz przecież, że cię kocham! Naprawdę nie wiem dlaczego się pocałowaliśmy.. Ale to był tylko jeden, nieznaczący pocałunek. Bez żadnych emocji, ani..
- To czym się kierowałeś? - przerwałam mu - Pocałowaliście się. Więcc.. Zrobiłeś, to bo co.. 
- Tęskniłem za tobą..
- Ohh proszę cię. - syknęłam ze złości - To dopiero było żałosne.. 
- Nie wiem co mam ci powiedzieć.
- Na pewno, że nie tęskniłeś. Na matki Alfiego Eddie! Miałeś do mnie dojechać, mieliśmy jechać na wesele mojej ciotki. Świetnie byś się bawił, co? Po pocałunku z KT oczywiście jeszcze lepiej. W ogóle ogólnie świetnie się bawiłeś przez ten cały czas. Jak to jest? Całować się z dziewczyną, która nie wie, że całowałeś się jeszcze w tym samym dniu z inną.
- Wiem jak to wygląda. Po prostu nie wiem dlaczego to zrobiłem, okej? Ale mogę ci obiecać na wszystko co mogę, że nic to nie znaczyło i że kocham cię najbardziej na świecie. 
Złapał mnie za rękę, którą zaraz wyrwałam i zaczęłam krzyczeć.
- Tak? A wiesz ile dla mnie znaczą te twoje obietnice? Mniej niż zeszłoroczny śnieg. Mniej niż zużyty papier toaletowy. A wiesz dlaczego? Bo cholernie mnie zraniłeś.. I nawet jakbym chciała, nie umiem ci tego wybaczyć.. - przerwałam na chwilę - A wiesz co jest jeszcze gorsze? Że nie chcę ci wybaczyć. - kiedy poczułam, że nie mogę już wytrzymać i że zaraz łzy niestety ujdą mi na policzek, postanowiłam jak najszybciej się ulotnić.. Z resztą.. Co miałam mu jeszcze powiedzieć?! 
Spojrzałam mu ostatni raz w oczy, a później minęłam go i poszłam przed siebie.. 
Nie mogłam iść do szkoły w takim stanie, więc poszłam na chwilę nad niewielki stawek i zaczęłam płakać.. Nagle usłyszałam głos.......













|********
Koniec. Macie trochę Peddie. Tylko proszę bez patelni, hahahahha xd Musiałam to zrobić ;p
Mam nadzieję, że przynajmniej Was nie zanudziłam.!

PS. : Łucja, oczywiście, że nie zapomniałam dodać Ci dedyku, ale zrobię to jeszcze raz : Ze szczególną dedykacją dla mojej najukochańszej wariatki, szantażystki Łucji..! ( o to cytat z naszej rozmowy. Napisała Łucja, hahahahhahah ;* )


Buziaki,
Zapraszam do kolejnych.

Paulina,
Niunia xoxo.