Uggh.!

Witam, witam wszystkich po raz koooolejny.
Otóż dzisiaj możecie mnie zatłuc.. Znowu napisałam krótki next.
Chyba jeszcze krótszy niż poprzedni. No kuuurde! Nie wiem co się ze mną dzieje.. Po głowie chodzi mi tylko i wyłącznie zakończenie opowiadania, a na teraźniejsze rozdziału nie mam pomysłów. Myślę, że zbliżamy się więc do końca opowiadania.. Nie mówię oczywiście ponownie, że to już teraz koniec, ale niestety się zbliżamy. Poza tym coraz to więcej jest rzeczy rozszyfrowanych. ;)
Ten rozdział dodaje tak właściwie, żeby jakiś tam był.
On jest taki bezbarwnyy. Nie ma Peddie, nie ma tak właściwie nic. Jedyne co może Was zaciekawić w tym rozdziale to końcówka. Przepraszam Was więc za poziom tego nextu.. Naprawdę chyba moja dobra passa pisania się skończyła.. To już 3-ci krótki i głupi rozdział.
Wiem, że i tak komentujecie dobrze, ale niestety na pewno sami też to już zauważacie.
Chciałabym Wam gorąco podziękować za ostatnie komentarze, proszę o więcej. Uwielbiam te Wasze dłuższe komentarze.. Kocham! <3.

A co do nominacji, których kilka dostałam, to postaram się za to niedługo zabrać, żeby nie było, że to olewam. ; )


O to kolejny beznadziejny rozdział... ;( :




Rozdział 18 :

Nagle usłyszałam głos Patricka.
- Nie możliwe, ty płaczesz? - odwróciłam się zmieszana i wytarłam łzy - Pewnie się dziwisz, co tutaj robię?
Przytaknęłam głową.
- Otóż, nie było cię dawno na treningu. Twój przeciwnik przez to staje się pewniejszy siebie, wiesz o tym? 
- Ta..
- Wreszcie cię zaatakuje, nie rozumiesz?! - krzyknął
- Okej.. - zaczęłam ciągle zmieszana - Mówiłeś, że niewiadomo kiedy ta walka..
- Powiedziałem, że nie mogę ci powiedzieć. 
- Czyli dzisiaj ta walka? Jutro? No kiedy!
- Nie rozumiesz, że nie mogę ci tego powiedzieć? 
- Nie rozumiem, jestem zbyt głupia. Przepraszam. - powiedziałam z ironią. 
- Wiesz do kogo możesz startować z taką ironią? - warknął 
- Do każdego? - odpowiedziałam uszczypliwie
- Nie bądź taka pewna. Lepiej pokaż swoją wyższość w walce, a nie w słowach. Myślisz, że stajesz się przez to silniejsza? 
- Co cię ugryzło? - tym razem to ja krzyknęłam - Myślisz, że możesz się na mnie drzeć i po mnie jechać nie wiadomo za co?
- A ty przypadkiem tak nie robisz? - spojrzał na mnie, a ja spuściłam głowę.
- Nie. - odpowiedziałam szybko.
- Robisz. Kochasz go, a to robisz.
- Nie chcę o tym gadać. - odburknęłam
- Ranisz go. Nie widzisz.. 
- Zdradził mnie. - przerwałam mu -  A ja.. Nie wiem co mam robić.. - z moich oczu wypłynęło kilko łez, na szczęście Patrick ich nie zauważył - Nie umiem mu zaufać..
- Wkrótce będziesz musiała. - podszedł do mnie i podniósł mi podbrudek. Spojrzał prosto w moje oczy - Teraz chociaż spróbuj. 
- Nie umiem. I chyba nie chcę..  Zaraz.. Wkrótce będę musiała?
- Powalczmy. - zmienił temat.
- Co jest!
- Powalczmy. - powtórzył
- Muszę iść do szkoły.. 
- Powiedzmy, że załatwiłem ci zwolnienie.
- O nie. - zaczęłam - Tym razem nie dam się wyprowadzić w manianę. Victor gadał to samo, a później powiedział, że kłamał... Głupi staruch.
- Rozmawiałaś z Victorem?
- Taa. A co?
- Nie rozmawiaj z nim, słyszysz?
- Boo..? - zapytałam podejrzliwie
- Uwierz mi.
- Pracuje w moim akademiku, wiesz? To znaczy, że raczej będę musiała z nim gadać. Inaczej jeszcze mnie wydalą i co będzie. - wciąż mówiłam z ironią
- Mniej się na baczności.
- Co za ludzie.. - pomyślałam, po czym zdecydowałam, że się odezwę. - Walczymy? Niech będzie, że naprawdę jestem zwolniona. - uśmiechnęłam się.
- Nareszcie uśmiech. Powinnaś się częściej uśmiechać, wiesz?
- Bo jeszcze pomyślę, że się zakochałeś .  - zaczęłam się śmiać, a on dołączył do mnie, po czym przytulił mnie. - Dobra, dajemy. - powiedziałam i oderwałam się od Patricka.
Zaczęliśmy iść w stronę naszej "miejscówy".
- Ręce. - wydawał mi komendy, kiedy już zaczęliśmy walczyć. - Nogi szerzej... No ale bez przesady! Chyba, że rodzisz. 
- "Jak zwykle masz czas na żarty." - zaczęłam naśladować mojego rozmówcę. 
- Nie moja wina, że twoje nogi są rozszerzone jakbyś naprawdę rodziła.
- Bardzo śmieszne. - skwitowałam - Pasuje? - zapytałam zmieniając "szerokość" rozstawienia nóg.
- Świetnie. - pochwalił mnie i zaczęliśmy już na serio walczyć.
Powoli zaczęłam wierzyć, że idzie mi to coraz lepiej. Czułam się w tym dość dobrze. Odpychałam prawie każdy atak Patricka, za to on niektórych moich nie mógł. Po chwili zaczęło robić się to troche dziwne, więc musiałam zapytać :
- Dajesz mi fory? - dołączyłam do pytania zniesmaczoną minę. 
- Skądże. - odpowiedział po czym bardzo mocno uderzył mnie w brzuch.
Syknęłam z bólu i przewróciłam się na ziemię. Miałam nadzieję, że mi pomoże, ale stał nade mną i pogwizdywał zwycięsko.
- Nie pomożesz mi? - zapytałam z nadzieją, gdyż nie miałam siły wstać.
- Musisz walczyć dalej. To był mój najlżejszy atak, jaki mogłem zrobić. 
- Ale bardzo bolesny, wiesz? Nie dam rady walczyć.
- Tak odpowiesz w walce ostatecznej? - teraz on wprowadził nutkę ironii, albo sama nie wiem czego.. po prostu chciał mnie jakby upokorzyć.
- Może.
- Nie możesz.
- Nie chcę walczyć. - krzyknęłam z całej siły - Nie mam już siły..
- Nie możesz się wycofać, wybrano.
- Nie mów tak do mnie. - syknęłam ze złości i powoli wstałam. - Nie jestem nią. Skoro dla mnie nie ma już nadziei, to dlaczego ja mam walczyć? - zapytałam ze smutkiem wymalowanym na twarzy.
- Jest nadzieja. 
- Mówiłeś...
- Że zginiesz. - przerwał mi. - Ale wtedy nie umiałaś walczyć. Możesz zmienić przeznaczenie. 
- Kiedy jeszcze się nie spotykaliśmy i nie "przyjaźniliśmy", mówiłeś mi, że nie ucieknę od przeznaczenia, więc.. helloł.
- Nie uciekniesz od walki. To jest twoje przeznaczenie. Walka. Możesz ją wygrać. 
- Podobno to walka dla moich przyjaciół? - zapytałam po chwili.
Przytaknął.
- Dla mnie nie ma walki? - ciągnęłam.
- Ta sama walka, dla wszystkich. Koniec treningu. - zakończył jakąś głupią zagadką i zniknął za drzewami.
Ja oczywiście zostałam sama nie wiedząc o co tu już chodzi.. No i było już po obiedzie i kolacji! Cholerne szczęście. Nigdy na jedzenie się nie zdąży.. No chyba, że już zegarek w telefonie fiksuje.. Tylko dlaczego myślę, że po prostu to ja nie mam już wyczucia czasu? W ogóle nic mi nie pozostało. Walczyć o śmierć lub życie, nie wiem nawet dokładnie czy chodzi też i o moje. SUPER. Po prostu super.  Postanowiłam wrócić do akademiku. Tak właściwie to co mogłam jeszcze robić? Szłam szybszym tempem, bo bałam się, że nie zdążę przed szpilką. Na szczęście doszłam dużo wcześniej. Ale oczywiście na chociaż końcówkę kolacji nie zdążyłam. Znowu.. Szczęście. Kiedy przekroczyłam próg wpadłam na zziajaną KT.
- Uważaj jak chodzisz. - warknęłam.
Dziewczyna skinęła głową i wbiegła na górę. Pewnie do swojego pokoju..
Nieważne. Sama również postanowiłam iść do swojego.. Przebiorę się i dopiero wezmę coś do jedzenia. 
Sama nie wiem dlaczego drzwi od mojego pokoju były zatrzaśnięte. Zazwyczaj mamy je otwarte, bo oczywiście jak się je zamyka, jest huk na cały akademik. Tak to już jest ze starymi drzwiami. Zdziwiło mnie to trochę, bo Nina i Amber wcześniej też ich nie zamykały. Szybkim więc ruchem otworzyłam drzwi..
- Nie wierzę. Po prostu nie wierzę! - krzyknęłam, bo zobaczyłam...









********
No i koniec. Zapraszam gorąco do komentowania.
Liczby komentarzy są bardzo duże, za coooo gorąco dziękuję! Koocham! <3.

Obiecałam też dodać, że oczywiście Łucjaa i love youu! Hhahhahahahh <3. Teraz czekam, aż Ty napiszesz. No i na nareszcie Twój komentarz jutro, miamore. Taka tam niespodzianka dla Ciebie w postaci rozdziału.



Dobra.

Uwielbiam Was.

Paulina,
Niunia xoxo.