Next, nie w moim stylu..

Witajcie ponownie!
Na początku, chciałabym, abyście zwrócili uwagę na tytuł. No więc jak sami możecie się domyśleć po tytule.. ( Inteligentna ja xd ) będzie to next, ale nie w moim stylu. Znaczy, ja go napisałam, ale jest on dość krótki i powiedziałabym, że taki rozwijający czy coś. Proszę Was o dłuuugie komentarze, choć mój rozdział taki nie będzie.. ;[ Ogólnie powiem Wam, że znowu z jakąś trudnością mi się to pisało, więc może dlatego wyszło jak wyszło.. Flaczki z olejem, razy dwa.. ;[[[

No i jeszcze chciałabym dodać specjalną notkę do Anonima :
Dziękuję Ci bardzo za komentarze i za pomysł na next. Niestety, miałam pewną wizję tego następnego rozdziału, gdyż wymyśliłam ją przed snem i powiem, że dość mi się spodobała, aby to wykorzystać.. No i jest to wizja, na koniec opowiadania, który NIE WIEM kiedy będzie.. No ale zbliżamy się wielkimi krokami, stety albo niestety. Jedyne co mogę zdradzić, że gdzieś pod koniec będzie ta walka, więc nie mogłam skorzystać z Twojej rady. Jednak.. Co do Peddie. Nie będzie szybko, ale ta minimalna koncepcja, trochę przekształcona itd.. No dobra, nie zdradzam nic! Mam pomysł, ale dopiero na koniec. Na razie  beeznadziejny rozdział. Taki trochę krótki, ale też bez przesady. xd


Chciałam dodać już jakiś rozdział, ale że bez weny, to nie taki długi, jak zawsze. Przynajmniej się nie zanudzicie xd I proszę bez patelni, hahhaha ;*


Rozdział 16 : 

Bardzo zakręciło mi się w głowie i runęłam na ziemię..
Po chwili jednak usłyszałam głos Eddiego, który ewidentnie się zbliżał. Czyżby pokonał Jake`a? Albo ta postać.. Może to nie była zła postać?! Może to był Patrick?!
Tylko to na razie przychodziło mi na myśl. Otworzyłam z ledwością oczy. Zobaczyłam klęczącego Eddiego, dotykającego mojej głowy. Sprawdzał czy nie mam żadnego wielkiego urazu. Spojrzałam mu prostu w oczy, po czym po policzku spłynęła mi łza. Automatycznie zamknęłam oczy i poczułam jak bierze mnie na ręce. Zaniósł mnie do Domu Anubisa. Położył mnie na swoim łóżku. Było po szpilce. W pokoju dziewczyny bardzo się martwiły, więc jak zobaczyły mnie i Eddiego szybko do nas podbiegły i zaczęły mnie przytulać. 
- Matko, Peddie wróciło! - powiedziała rozradowana Amber
- Amber ! - upomniała ją Nina. - Co się stało?
- Jake próbował ją porwać. - wytłumaczył Eddie.
Patrzyłam pusto na rozmówców. Kiedy tylko spojrzałam na Eddiego, robiło mi się bardzo przykro. Tak bardzo chciałabym go pocałować, przytulić.. Ale jak pomyślę, że KT..! Że on się z nią pocałował czuję tylko gniew, który wręcz rozrywa mnie od środka. Dlatego nie patrzyłam przez cały ten czas na niego, a na przyjaciółki.
- Jak to?  - zapytała zdezorientowana blondynka
- Nie wiem dlaczego, ale dowiem się tego. - odpowiedział chłopak.
- Lepiej by było, gdybyś sobie poszedł. - powiedziałam oschle - Nie będziesz się niczego dowiadywał, bo to już nie twoja sprawa. Nie mieszaj się w to, powinnam cię już nie obchodzić. 
- Zawsze będziesz mnie obchodziła. - spojrzał na mnie z wyrzutem
- Nie chcę cię widzieć Eddie. - spojrzałam ponownie prosto w oczy byłemu.
- Czyli jednak nie wróciło? - zapytała zdezorientowana blondynka, po raz drugi 
- Patricio, powinnaś pójść spać. - wtrąciła Nina.
- Nie chcę, słyszysz? - ciągnęłam, a z mojego oka znowu wypłynęła jedna, pojedyncza łza. Nie odwracałam wzroku od Eddiego- Najwyższy czas, żebyś wreszcie to zrozumiał. 
- Rozumiem, że myślisz... - próbował mi coś tłumaczyć
- Nie rozumiesz. Nic nie rozumiesz, nie rozumiałeś i nie będziesz rozumiał. Wyjdź. - wskazałam z trudem ręką wyjście. - Może KT się martwi, co? - zapytałam z pogardą.
On tylko kiwnął przecząco głową i wyszedł.

********
W drodzę do swojego pokoju walił w ścianę i przeklinał na własną osobę. Wiedział, że Williamson, którą kocha nad życie, nie chce go znać...
********

- Jak się czujesz, co się stało? Dokładniej.. - znowu mówiła Nina, a Amber nie mogła zrozumieć, jakim cudem nie odzywam się do Eddiego.. Tak jakby nie rozumiała sytuacji..
- Jake chciał mnie gdzieś zaprowadzić.. No i zaprowadził. To był jakiś gmach czy co. Nie chciałam tam wejść, ale zaczął mną szarpać. Wtedy wyleciał Eddie. Zaczeli się bić. A kiedy ja chciałam mu pomóc, to.. 
- Komu pomóc? - zapytała Amber
- No przecież nie Jake`owi w zatłuczeniu Eddiego, co? - zapytałam retorycznie, a blondynka wciąż była zdezorientowana - No przecież Eddiemu!
- Nie moja wina, że mówisz niezrozumiale. - broniła się
- Nie moja wina, że nie ... - spojrzałam na nią - Dobra, nieważne. Później ktoś walnął mnie jakimś przedmiotem w tył głowy i upadłam. 
- Kto? - zapytała ponownie Amber
- No chyba nie Eddie, co? - spojrzałam na nią, po czym zrozumiałam, że nie powinnam stosować ku  niej pytań retorycznych - Nie wiem Amber, nie wiem.. 
- Jutro nad tym pomyślimy. Teraz idź spać. - odezwała się Nina - Chyba, że chcesz żebym przygotowała ci jakiś okład na tył głowy
- Nie. - odburknęłam szybko 
- Idź spać.. - powiedziała blondynka, po czym poszły na swoje łóżka. 
Ja zamknęłam oczy i nawet nie wiem kiedy usnęłam...

Obudziłam się rano z okropnym bólem głowy. Wręcz nie do wytrzymania. Jak tylko się ogarnęłam, wzięłam dwie mocne tabletki przeciwbólowe. Po śniadaniu zaczęły działać. Na szczęście nie było żadnego śladu.
Na śniadaniu panowała olbrzymia cisza. Na pewno Eddie, albo Nina powiedziała Sibunie o tym co wczoraj zrobił Jake. Te głupia spojrzenia członków Sibuny.. Ale najdziwniejsze było to, że Jake`a nie było w domu. 
Do salonu wszedł Victor.
- Wasz kolega, Jake niestety źle się poczuł, więc wyjechał do domu. - zakomunikował dozorca.
- Z powodu złego samopoczucia? - zapytałam patrząc na Victora, który wręcz bał się spojrzeć w moją stroną. Na pewno wiedział, co on próbował zrobić.
- Zachorował. 
- Zachorował czy źle się poczuł? - drążyłam temat, patrząc raz na Victora a raz na Eddiego ( choć patrząc na tego drugiego czułam ukłucie w sercu)
- Williamson przestań. Źle się poczuł, zachorował, więc wyjechał. Zapraszam cię do mojego gabinetu.
- Mnie? - zapytałam teraz ciągle patrząc na dozorcę - Dlatego, że zapytałam się co się stało z moim kolegą, który wczoraj.. Ze mną wyszedł i nie było mu nic..? - powiedziałam po chwili ostatnie słowa.
- Porozmawiajmy na górze. - spoważniał.
- Proszę to wytłumaczyć też nam . - wtrącił się Eddie.
- Williamson na górę. - wskazał ręką na schody - Reszta, rozejść się.

Choć oczywiście Eddie chciał pokazać, jaki to jest inteligentny itd, szturchnęłam go lekko łokciem, żeby przestał drążyć temat. Zrobię to sama, na górze. Nieważne, z resztą.. Po prostu kazałam mu nie zaczynać..

*******
- Niby mały gest, żebym przestał, a jednak ucieszył. Dotknęła mnie, a to już coś. - myślał Miller.
Jakie to smutne, co? Myśli, że Williamson mu wybaczy.. Znaczy, może i by chciała wybaczyć, ale coś jej na to zabraknie czasu,  hahahhahahhahah. Biedny Millerek. 
*******

Poszłam do gabinetu Victora. Wskazał ręką na krzesło. Nie wiem, czy miał na myśli, żebym na nie usiadła, czy żebym nie usiadła, bo wyglądało jak jakiś antyk, no chyba, że chciał żebym je wyniosła. No ale chyba nie.. Postanowiłam postać. Jeszcze by się rozwaliło i co?
- Usiądź. - odezwał się
- Aaa, czyli jednak chodziło, żebym usiadła. - uśmiechnęłam się i ciągnęłam drwiącym tonem - Myślałam, że jakiś antyk i jeszcze by się zerwało czy co.
- Mało śmieszne, Williamson. - odburknął
- Ałłć. Nie dość, że uraża pan moją dumę to jeszcze nadużywa pan mojego nazwiska. - usiadłam na krześle. - Dlaczego mamy rozmawiać tutaj?
- Żebyś miała zagadkę. 
- Mało śmieszne,  Rodenmaar. - udawałam dozorcę.
Spojrzał na mnie zabójczym wzrokiem. Myślałam, że aż zapadnę się pod ziemię. Serio, ten wzrok był taki przerażający, że aż nie widziałam takiego wcześniej.
- Wczoraj doszło do jakiegoś nieporozumienia, nieprawdaż? - zaczął
- Zależy kto by to nazwał nieporozumieniem. - spojrzałam na Victora, był zmieszany, jakby się kogoś bał. Hhahah, mnie ! Taki tam żarcik, joke.
- Wyszłaś z Jake`iem. - kontynuował.
Przytaknęłam.
- I zaprowadził cię..  - spojrzał na mnie pytająco
- Gdzie? - zapytałam ponownie drwiącym tonem - Żartuje pan sobie ze mnie. On mnie zaprowadził czy pan?! - wstałam z krzesła.
- Williamson, siadaj. - warknął.
- Spóźnię się do szkoły.
- Jesteś zwolniona dzisiaj ze szkoły. 
- Super, ale na pewno na mnie czekają. - próbowałam wyjść z gabinetu, jednak Victor złapał mnie za nadgarstek - Ałaaa.
- Nie czekają, uwierz mi. - odparł groźnie
- Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę. 
- Nie zobaczysz. - pociągnął mnie za rękę i zmusił, żebym usiadła - To nie potrwa długo. Jeśli zaczniesz ze mną rozmawiać oczywiście.
- Ile mamy czasu? - zapytałam, wskazując na to, że nie chcę z nim rozmawiać. 
- Wystarczająco, ale może to potrwać bardzo krótko. - spojrzał na mnie i usiadł na swoim fotelu, który również był jak antyk, masakra. Wszystko z przed średniowiecza normalnie.. - Jake wczoraj miał zły dzień.
- Zły dzień? - nie wierzyłam, że mówi to VICTOR, helloł! - Kim on dla pana jest? - zapytałam podejrzliwie - Jake, a może nazwisko, hmm?
- Tym.. Kim ty również. - spojrzał na mnie znowu tym niebezpiecznym wzrokiem
- Nikim ? - spojrzałam pytająco
- Oczywiście, że nie nikim.. - uśmiechnął się, ciągle nie mogłam uwierzyć, że rozmawiam z VICTOREM. On się przecież nigdy nie uśmiecha.
- Jestem zwykłą uczennicą. - próbowałam uspokoić się i przestać trząść nogami i rękami 
- No chyba jednak nie taką zwykłą. - teraz on nabierał dziwnego tonu
- A jaką? - zapytałam - A może inne sformuowanie.. Na przykład szczeniak, czy gnoje, czy jak to tam pan woli..
- Niezwykłą. - odparł
- Okej, muszę iść. - próbowałam wstać, ale powstrzymałam się, kiedy spojrzałam na oczy Victora.. Znowu ten wzrok! Cholera..
- Dobrze wiesz dlaczego. 
- Nie wiem, jestem zbyt mało inteligentna. Sam pan rozumie.. - prówałam ponownie się uspokoić. - Nie ma Jake`a, nie ma tematu. Do widzenia. - podkreśliłam ostatni zwrot.
- Jake wyjechał, ale to nie znaczy, że go nie ma. -  spojrzałam na niego pytająco. - Czyż nie?
- Upierałabym się przy tym, ale powiedzmy, że to prawda. No bo jak gdzieś wyjechał, to gdzieś jest. Super, ma pan rację. Do widzenia. - znowu akcentowałam ostatnie słowa.
- Chciałbym, żebyś nikomu nie mówiła o wczorajszym zajściu.
- A co się wczoraj stało?  - zapytałam próbując stworzyć wrażenie, że o niczym nie wiem
- Wyszłaś z Jake`iem. Wiem, że w nietypowe miejsce.  
- To zależy, kto by to nazwał nietypowym miejscem. No wiesz Victorze, niektórzy chodzą na spacery powiedzmy do kawiarni czy nad wodę, a niektórzy wolą gmachy. - uśmiechnęłam się drwiąco. 
- Właśnie..Więc wolałbym żebyś nikomu o tym nie mówiła.
- Za późno. - powiedziałam, zanim ugryzłam się w język
- Co! - krzyknął i z wrażenia aż wstał
- Spokojnie Victorze, bez przesady. Żartowałam.
- Nie ze mną takie żarty, Williamson.
- A już było miło. - zaśmiałam się i szybko wstałam, po czym oddaliłam się od Victora 
- Nie pogrywaj sobie ze mną. - podchodził do mnie
- A tak swoją drogą.. Kim jest dla Pana Jake? - zapytałam podejrzliwie, dochodząc do drzwi, lecz mój wzrok ciągle był skierowany na Victora - No i ja...
- Nadzieją.. - spuścił głowę.
- Na co? - tym razem to ja podniosłam głos.
Już NIC nie rozumiałam.. Co tutaj się dzieję..! Jake współpracuje z Victorem? Albo.. Nadzieja?! WTF!








*************
Tadaaa.!
Liczę na Wasze komentarze. No i o te długiee. ;[
Ale dobra, nie zanudzam jeszczze bardziej, bo i tak mało osób to czyta. ;p

Buziaaki.
Uwielbiam Was, Paulina.
Niunia xoxo.