Szkoda...

No cóż. W ogóle na początku chciałabym Wam podziękować, że jesteście.
Szkoda tylko, że tak mało Was jest..
Już tylko 12 komentarzy. A ostatnio 18 było. No wielka szkoda, ale co mogę poradzić.. ;(
Chciałam jeszcze męczyć i czekać, ale pomyślałam, że jak ktoś przez te kilka dni ( 5 ) nie napisał komentarza, to już nie napisze. No mówię, tylko trochę mi przykro. A może wgl nie chcecie czytać ?
Bo komentarze są jedynie typu : Super . I koniec.. Proszę, napiszcie mi w komentarzach czy chcecie czytać, co Wam się podoba, co nie. Bo inaczej naprawdę nie wiem czy jest sens pisania. Podzielcie się ze mną opinią. Mam mętlik w głowie, bo serio nie wiem czy ktoś to czyta.. CZEKAM WIĘC NA KOMENTARZE!

A teraz kolejny rozdzialik .(znów beznadzieja, ale chociaż napiszcie mi TO w komentarzach :P )

Rozdział 5 :

W szkole jednak tak kolorowo nie było. Szczególnie przez dyrektora.. Tak, wiem.. To ojciec mojego kochanego chłopaka.. Ale i tak coś mi się w nim nie podoba. Może miał coś wspólnego z porwaniem? W końcu to on zamawiał taksówkę.. Sama już nie wiem.. Może tak myślę przez przeszłość.. W końcu kiedyś pracował ze złymi.. W głowie mam milion pytań, zero odpowiedzi i jestem na dodatek całkowicie uzależniona od innych, bo nie mogę nawet normalnie chodzić. Masakra. No cóż. Podszedł do mnie i Eddiego Sweet :
- Patricio, jak się czujesz?
- Bywało lepiej. - odpowiedziałam i myślałam, że wszystko z głowy więc lekko pociągnęłam Eddiego, żebyśmy szli dalej jednak musieliśmy zostać, zaatakowani kolejnymi stwierdzeniami, pytaniami
- Synu świetnie, że pomagasz Patricii
- Tato, coś jeszcze..? - zapytał Eddie
- Jacyś nierozmowni i niemii..  Patricio, wiesz, że musimy porozmawiać? - zwrócił się już wprost do mnie
- Nie widzę potrzeby..Proszę Pana.. - dodałam szybko dwa ostatnie wyrazy, żeby nie wyszło, że jestem na niego zła czy coś.-  Nie widziałam porywacza. - skłamałam po części, bo coraz bardziej przypominała mi się jego sylwetka, choć nadal nie pamiętałam twarzy
Eddie od razu spojrzał się na mnie, chyba wyczuł, że trochę zaczęłam kłamać. 
- Tak, ale..
- Tato, ona jest zmęczona. Porozmawiasz z nią jutro, albo najlepiej za tydzień, dwa. Wtedy odsapnie.Za dużo wrażeń. Przecież została porwana!  A poza tym, jeśli nie widziała porywacza, to co może ci powiedzieć? 
- Widziałam jedynie taksówkarza.. - szybko powiedziałam - Którego PAN mi wybrał. - zaakcentowałam słowo Pan, jednak zaraz tego pożałowałam. 
Po minie Sweeta wywnioskowałam, że się wkurzył i zarumienił. Znaczy nie zarumienił, a zrobił cały czerwony jak burak. Nie wiem, czy to ze złości czy trafiłam w sedno. Nie wiem czy on za tym całkowicie stoi, ale już wiem, że ma coś z tym wspólnego. Eddie chyba też to zauważył, bo tym razem to on pociągnął moją dłoń.
- Idziemy. - skwitował Eddie i dalej kuśtykaliśmy w stronę mojej szafki.
Wyjęłam książki, które oczywiście zaraz mój gentelmen wziął do wolnej ręki ( nie zajętej trzymaniem mojej ręki, aby lżej mi się szło) i poszliśmy w stronę troszkę oddalonej szafki Eddiego. On dołożył na moje książki kilka swoich (oczywiście on swoich wziął mniej) i poszliśmy do przyjaciół. Jak tylko doszliśmy powiedziałam :
- Spotkanie Sibuny, po szkole w moim pokoju. Okej? 
- Jasne. - powiedział od razu Fabian
- Pat, ale wszystko okej? - zaraz po swoim chłopaku odezwała się Nina
- Jasne. Mam małe podejrzenia, kto mógł być zamieszany w to porwanie. To tylko przypuszczenia, ale Sibuna musi działać. - zaraz każdy z przyjaciół został przeze mnie doszczętnie obejrzany, gdyż szukałam na nich jakiegoś grymasu. Ku mojemu zdziwieniu każdy pewny był pomocy w tej sprawie.
- Sibuna zaczęła działać, jak tylko wróciłaś z tej szopy. Przecież mnie uratowałaś! Nigdy nikt nie zostanie sam z jakimkolwiek problemem. Poza tym, przecież przede wszystkim wszyscy jesteśmy przyjaciółmi, a my nie tylko. Sibuna jest tak jakby na drugim miejscu. - odezwał się mój chłopak.
W moich oczach można było dostrzec łzy. Powstrzymałam się od wylania ich na policzek, ale zrobiło mi się strasznie miło i ledwo się opanowałam.
- Dziękuję. - powiedziałam tylko
Kurde! Chyba każdy zauważył te łzy w oku, bo zaraz zaczęli się jakoś uśmiechać, a u Niny i Amber również zauważyłam łzy.
- Dobra chłopacy, bo zaraz nasze dziewczyny się całkowicie popłaczą. - uśmiechnął się Eddie, a później Fabian i Alfie
- A żebyś się nie zdziwił. - uśmiechnęłam się wycierając ręką łzę, która wydostała się z oka. - Chodźcie, dzwonek już był
- Madam. - uśmiechnął się Eddie i podał mi rękę
Uśmiechnęłam się tylko. Normalnie nie dałabym mu od razu ręki i zaczęłabym się śmiać na całą szkołę, jednak trochę jej potrzebowałam, więc postanowiłam się nie odzywać i tylko podałam rękę. Weszliśmy do klasy, oczywiście usiadłam z Eddiem. Minęło jeszcze kilka głupich jak zawsze lekcji i wyszliśmy ze szkoły. Powoli szliśmy całą Sibuną do domu. 
- A może teraz zaczniemy spotkanie? - zaproponowała Amber
Ja tylko spojrzałam się na resztę 
- Ma rację. Po szkole zawsze jest obiad, potem ja z Eddiem mamy dyżur, potem ten seans filmowy co AMBER wymyśliła z Trudy, z którego teraz NIE da rady się wymigać, a potem kolacja, szpilka i tak dalej. - powiedział Fabian, co jakiś czas akcentując pojedyncze słowa
- Dobrze.. No więc, tę taksówkę, którą jechałam ugadywał ojciec Eddiego.. - zaczęłam
- Dwa razy, bo ja miałem jechać tą samą  - przerwał Eddie
- Dwa razy.. - spojrzałam na Eddiego.
Strasznie nie lubię jak ktoś mi przerywa, ale uznałam, że na tyle co Eddie mi się poświęca nie będę nic już na ten temat mówiła.
- A co jeśli on ma coś wspólnego z porwaniem? - ciągnęłam - Nie mówię, że wszystko zaplanował on, ale może brał w tym udział ? Przydarzyła się okazja, ślub mojej cioci i zaraz jakieś stowarzyszenie zła mogło działać.
- Stowarzyszenie wróciło do akcji ? - zapytał Alfie
- Obawiam się, że tak. - odpowiedziałam - Co o tym myślicie?
- Ja akurat myślę, że masz rację. Sam tak pomyślałem dziś w szkole. Wściekł się, jak powiedziałaś o tym porwaniu, o tej taksówce, a nic nie mówił, jakby się ucieszył, że nie widziałaś porywacza - odezwał się Eddie
- Pewne jest więc już to, że Stowarzyszenia Zła wróciło. Tylko, że kto w nim jest? Sweet, Victor, Denby? Znowu..I sami? To teraz dla kogo pracują? Robert miał być okej.  W końcu już nie są zaczarowani. Victor wrócił, bo chciał jeszcze kilka lat popracować... - mówiła Nina
- I to jest dziwne. Jego przeznaczenie minęło... Dlaczego wrócił? - szybko zauważyłam
I na to niestety nikt nie znał odpowiedzi.. Każdy wzruszył tylko ramionami i szliśmy w moim tempie  w ciszy
- Pilnujemy się wzajemnie i obserwujemy. - powiedział Eddie na co każdy przytaknął. 
Weszliśmy do domu. Po obiedzie wraz z Niną przygotowywałam salon na seans filmowy, który wymyśliła Amber z Trudy, a chłopcy w kuchni zmywali
- Nie sądzisz, że śmiesznie wyglądają zmywając naczynia ? - zaśmiała się Nina
- W ogóle kiedy oni robią co innego niż jedzą w kuchni to są śmieszni - również się śmiałam, oczywiście wiedziałyśmy obie, że oni wszystko słyszą.
- Bardzo śmieszne, naprawdę. - odezwał się Eddie - Własna dziewczyna się ze mnie śmieję.
- Własny chłopak, najlepszy żartowniś nie umie się z siebie śmiać. - skwitowałam, wszyscy zaczęli się śmiać, po czym powoli podeszłam do stołu i wzięłam miskę z popcornem..
Poprawka : Chciałam wziąć miskę z popcornem.
Dotknęłam krzesła i zaraz poczułam się strasznie dziwnie. Jakbym przeniosła się gdzieś . Wszędzie słyszałam tylko jeden głos...........................







*******

No i jest kolejny rozdział. Takie tam flaki z olejem.. Beznadzieja.. Ale i tak proszę o komentarze. Przynajmniej długi. Mam nadzieję, że choć jedna rzecz w tym rozdziale Was zaciekawiła, może macie własne spostrzeżenia? Czekam na komentarze.! Proszę o 18........! Albo więcej! Zaskoczcie mnie! Nie piszcie też jednego słowa.. Proszę o dość konstruktywne komentarze, takie jakie ja zawsze staram się sama pisać. Czekam na nie!


Buziaki i do kolejnego rozdziału !
Pozdrawiam, Niunia. ;* <3